wolontariusz.org

Grupa około piętnastu wolontariuszy z Liceum Ogólnokształcącego w Bogatyni pod okiem pań koordynatorek i innych nauczycieli organizuje zbiórkę darów dla powodzian. Na dworze robi się coraz zimniej, a wielu bogatynian nadal znajduje się w bardzo trudnej sytuacji. Stąd zrodził się pomysł zbiórki odzieży. Zostanie ona przekazana konkretnym, potrzebującym osobom. Ochotnicy organizujący akcję, część darów przekażą także dzieciom z Domu Dziecka.

.

O trudnych kwestiach, dotyczących życia i śmierci rozmawiałam z występującymi w przedstawieniu „Oskar i Pani Róża” uczniami Gimnazjum Nr 1 we Wrocławiu.

Ela Małoszyc:Czy życie jest dla człowieka zagadką?

RÓŻA:Życie jest stworzone dla człowieka. W związku z tym nikt nie powinien się go bać, ani traktować jako zagadkę.

E.M.:A dla Oskara, bohatera Waszego przedstawienia, życie nie stało się czymś niejasnym, tajemniczym?

RÓŻA:Oskar nie został uświadomiony przez ludzi ze swojego otoczenia o własnej sytuacji zdrowotnej. O jego chorobie nie powiedzieli mu wprost ani lekarze, ani rodzice… My jednak tak na prawdę nie wnikamy w głębszy sens życia. Czasami tylko zastanawiamy się, co przyniesie nam jutro.

E. M.:Czy Waszym zdaniem rozmowy z rodzicami na temat życia i śmierci są ważne?

RÓŻA:Jak najbardziej, takie rozmowy są ważne. Powinniśmy zdawać sobie sprawę z tego, czym jest śmierć i być na nią przygotowani. Przykład Oskara pokazuje, że nie wszyscy mają taką możliwość…

ANIA:W tym przypadku rodzice najzwyczajniej uciekli od tematu nieodwracalnej choroby chłopaka…

PIOTREK:A ucieczka nie jest rozwiązaniem w takiej sytuacji…

E. M:Co może wobec tego czuć człowiek taki, jak Oskar? Uważacie, że mógł być dojrzalszy od swoich rodziców?

RÓŻA:Na pewno był zagubiony. A czy był dojrzalszy od swoich rodziców? Był gotowy do rozmowy o swojej chorobie więc zarazem musiał być też dojrzalszy od nich.

ANIA:Tylko Róża nie bała się z nim rozmawiać. W sumie to ona zastępowała mu rodziców.

RÓŻA:Masz rację. Ale gdyby nie jego choroba, nie poznałby jej. Nie pogodziłby się też na koniec z rodzicami…

E. M.:Jaka może być recepta na przeżycie życia ze świadomością rychłej śmierci?

MIKOŁAJ:Myślę, że jest jedna taka recepta. Wystarczy, że wierzymy w to, że życie nie kończy się wraz ze śmiercią, tylko, że następuje potem życie wieczne…

RÓŻA:A ja myślę, że wystarczy mieć cel. Wtedy jest łatwiej.

JULIA:Wystarczy dobrze żyć, by iść potem do nieba…

.

Oskar jest świadomy tego, że umrze. Ma pretensje do bliskich i lekarzy, że wprost mu o tym nie mówią. Codziennie odwiedza go wolontariuszka, która jako jedyna nie boi się szczerze rozmawiać z nim o jego chorobie, o życiu, śmierci i Bogu.

Przedstawienie wystawiane przez Oskara, Różę, Anię, Basię, Julię, Piotrka, Mikołaja i Dominika z Gimnazjum Nr 1 we Wrocławiu naprawdę daje dużo do myślenia. Tematowi poruszanemu przez uczniów (niektórzy z nich należeli, inni nadal należą do wolontariatu) towarzyszy podkład muzyczny wykonywany przez ich kolegów: Piotrka i Michała. Grana przez nich muzyka sprawia, że dialogi trafiają do odbiorcy z większą siłą.

Oskar nienawidzi rodziców za to, że kiedy dowiedzieli się od lekarzy, iż nie ma szans na jego powrót do zdrowia, brakuje im odwagi, by z nim porozmawiać. Na koniec jednak za namową Róży decyduje się z nimi pojednać.

Przedstawienie „Oskar i Pani Róża” ukazuje człowieka, który swoją sytuację uznaje za beznadziejną. Tylko siła przekonywania przyjaciółki – wolontariuszki skłania go do rozmów z Bogiem. A są to często trudne rozmowy. Oskar pyta się Go wprost: „Wyzdrowieję? Odpowiedz mi: tak lub nie. Niepotrzebne skreślić”. Liczy na to, że przynajmniej Bóg będzie z nim szczery.

Występ młodzieży w Auli Jana Pawła II przy Katedrze był częścią artystyczną inauguracji Wolontariatu Hospicyjnego we Wrocławiu. Naprawdę warto go obejrzeć, by zrozumieć, że pomoc jakiej udzielają wolontariusze osobom często nieodwracalnie chorym, ma często bardzo głęboki sens.

.

Uczniowie z Gimnazjum nr 1 we Wrocławiu po raz kolejny skrzyknęli się i zorganizowali w swojej szkole sprzedaż sałatek. Zebrane fundusze przeznaczyli na pomoc dla malutkiego, 2,5 – letniego Piotrusia, który czeka na przeszczep.

.

Zapewne większość uczniów zapomniało już o wakacyjnym lenistwie i teraz każdy pracuje na dobre oceny. Warto jednak wspomnieć, że pierwszy miesiąc nauki w wielu szkołach upłynął pod hasłem Akcji Zbierania Kredek dla dzieci ze wszystkich znajdujących się w kraju oddziałów hematologii i onkologii. Tego typu wydarzenie odbywa się co pewien czas w placówkach oświatowych, w tym także na Dolnym Śląsku. Jedną z nich, która i tym razem przyłączyła się do akcji, był Zespół Szkół Sióstr Salezjanek we Wrocławiu.

Przebieg wydarzenia miał taki sam, jak zawsze charakter. Mianowicie uczniowie gromadzili kredki, by w następnej kolejności przekazać je firmie Urtica. Jej pracownicy organizują warsztaty artystyczne dla dotkniętych chorobą dzieci. Następnie te prace, które zwyciężają w konkursie, są licytowane podczas specjalnej aukcji, a pieniądze z niej uzyskane przeznacza się na potrzeby siedemnastu oddziałów szpitalnych, które biorą udział w akcji.

Na pewno każdy kojarzy piosenkę, której słowa brzmią:

Kolorowe kredki w pudełeczku noszę,

Kolorowe kredki bardzo lubią mnie,

Kolorowe kredki kiedy je poproszę,

Namalują wszystko to co chcę.

Namalują domek i na płocie kota

I wesołe słonko na pochmurne dni

A gdy w kosmos lecieć przyjdzie mi ochota

Prawdziwą rakietę namalują mi.

Kiedy jestem smutny, zawsze mnie pocieszą,

Siadamy przy stole i one i ja.

Malują cudownie, małpkę taką śmieszną,

Słonia na huśtawce i w rakiecie lwa.

Miejmy nadzieję, że dzięki przyłączeniu się uczniów do akcji i zebranym przez nich kredkom, spełni się część marzeń małych pacjentów oddziałów hematologii i onkologii. A przynajmniej wyrysują na ich twarzach uśmiechy.

.

Celem naszego jutrzejszego spotkania jest zachęcenie jak największej ilości młodzieży do udzielania pomocy osobom chorym, które nie mają szans na powrót do zdrowia – mówi Bernadeta Bocian, Koordynator Wolontariatu Akcyjnego. – Przede wszystkim chodzi o przełamywanie barier. Jeżeli młodzież przekona się do tego, że wspieranie rodzin nieuleczalnie chorych ma ogromny sens, wówczas także rodzice młodych ludzi zrozumieją znaczenie takiej pomocy – tłumaczy.

W działalność wrocławskiego wolontariatu hospicyjnego włączona jest młodzież, ochotnicy ze szkół i ich koordynatorzy. W ramach jutrzejszej konferencji przewidzianych jest wiele wykładów. A także część artystyczna.

Wystąpi m. in. profesor Jan Miodek. Organizatorzy przewidują, że językoznawca wytłumaczy zebranym na konferencji genezę słów: wolontariat i wolontariusz. Będzie to zatem ciekawy wstęp do dalszej części spotkania, w której nie zabraknie wykładów specjalistów z wrocławskiego hospicjum. Wypowiedzą się m. in. lekarz Beata Jarlińska – Krzysztoń, czy Konsultant Wojewódzki dr n. med. Anna Orońska, która swój kontakt z chorymi zaczynała także jako wolontariuszka. Wspomniane panie, pracując na co dzień w hospicjum wrocławskim, wiedzą najlepiej jak bardzo potrzebne jest wspieranie chorych i ich bliskich. Czasem przecież wystarczy ciepłe słowo lub sama świadomość tego, że można się do kogoś zwrócić o pomoc lub zwykłą rozmowę, by choć na chwile poczuć się lepiej.

W jutrzejszym spotkaniu przewidziane są także występy młodzieży szkolnej. Uczniowie z Gimnazjum nr 1 przygotowali przedstawienie „Oscar i Pani Róża”. Swój aktywny udział wezmą także: Niepubliczne Gimnazjum Sióstr Salezjanek im. J. P. II we Wrocławiu, a także Gimnazjum nr 34 we Wrocławiu.

Na koniec, przy Dziekanacie Papieskiego Wydziału Teologii zostaną posadzone cebulki żonkili. W tym samym miejscu stanie także tabliczka „Wrocławskie Pola Nadziei”. – Chcemy w ten sposób zainicjować nasze własne, Wrocławskie Pola Nadziei – mówi Bernadeta Bocian.

.

1,2 tony żywności zostanie wkrótce przekazane organizacjom i instytucjom zajmującym się dożywianiem dzieci z ubogich rodzin wrocławskich.

Zebranie tak dużej ilości jedzenia w ciągu dwóch dni było możliwe dzięki ofiarności ludzi oraz wspaniałym Wolontariuszom z różnych szkół oraz ze świetlicy środowiskowej Kowale. Na kilka godzin do akcji przyłączyła się także grupa Ochotników i ich Koordynatorka z grupy „My dla Świata”, ze Szkoły Podstawowej nr 12 we Wrocławiu.

Wszyscy oni ochoczo odpowiedzieli na zaproszenie Banku Żywności i wzięli udział w Ogólnopolskiej Zbiórce Żywności. Poświęcili zarówno swój czas, jak i wiele dobrych chęci, by wrocławska akcja „Podziel się posiłkiem” mogła przynieść tak imponujący wynik.

Cieszymy się, że mamy w naszym mieście tak wspaniałych Wolontariuszy. To właśnie dzięki Waszej życzliwości i uśmiechom na twarzach, ludzie chętniej przyłączają się do tego typu akcji!

.

Drodzy Wolontariusze!

Możecie już nadsyłać prace na ogłoszone przez nas konkursy! Mamy nadzieję, że wśród przedstawionych przez Stowarzyszenie propozycji znaleźliście bądź w najbliższym czasie znajdziecie coś dla siebie.

Zaproponowaliśmy Wam trzy kategorie konkursów: literacki, plastyczny, a także na najciekawszą stronę internetową. Wszystkie one dotyczą interesującej nas tematyki, a mianowicie podejmowanych przez Was działań wolontariackich. Jesteśmy pewni, że nie zabraknie Wam pomysłów na przedstawienie w ciekawy sposób tego, co robicie jako Wolontariusze. Pochwalcie się swoimi działaniami. Słowem, pokażcie nam, że jesteście doskonałymi webmasterami, grafikami, artystami albo, że potraficie świetnie bawić się słowem pisanym. Po prostu stwórzcie coś ciekawego i podzielcie się tym z nami!

Czekamy na zgłoszenia Waszych prac! Z kolei na Was czekają wartościowe nagrody! Liczymy również na wsparcie Wolontariuszy ze strony Opiekunów – Koordynatorów.

Więcej informacji oraz regulaminy konkursów znajdują się nastronie konkursu

Powodzenia!

.

Utena to piękne, litewskie miasteczko, do którego, dzięki udziałowi stowarzyszenia „Nowa Rodzina”, udały się trzy wolontariuszki: Krystyna Dąbrowska, Helena Kaproń – Zalewa, Barbara Milczyńska. Wyjazd zorganizowano w ramach programu Grundtvig – „Wolontariat +50”.

Swoją pracę wolontariacką Panie rozpoczęły od wizyty w Centrum Socjalnej Pomocy i Kształcenia Dzieci. Każdy dzień starały się zorganizować dzieciakom w taki sposób, aby nie musiały myśleć o krzywdach jakimi doświadczył ich los, tylko mogły cieszyć się swoim dzieciństwem. Współpraca z koordynatorką projektu na Litwie – Seweryną Jurgielenieną oraz litewską tłumaczką – Aliną Mikelenieną sprawiły, że nasze wrocławskie wolontariuszki mogły zbudować wspaniałe relacje z dziećmi i wywołać na ich twarzach promienne uśmiechy.

Ponadto spotkanie na Litwie zaowocowało wymianą doświadczeń. Podczas wizyty w Urzędzie Miasta Utena wrocławianki mogły pochwalić się działającym na szeroką skalę w Polsce, w tym również we Wrocławiu, Uniwersytetem III Wieku. Mamy nadzieję, że zainspiruje to Litwinów i utworzą również u siebie taki uniwersytet.

Zapraszamy do przeczytaniarelacji przygotowanej przez wolontariuszki!

.

Z powodu problemów technicznych aktualne oferty wolontariatu we Wrocławiu tymczasowo znajdują się na stronieWWW.WOLONTARIAT.WROCLAW.PL. Osoby zainteresowane wolontariatem zapraszamy do zapoznania się z nimi.
Za utrudnienia przepraszamy.

.